ادیومتری ( دستگاه شنوایی سنجی )
یکی از قدیم ترین ، ساده ترین و در عین حال قابل اعتماد ترین تست های ادیولوژیک ، ادیومتری اصوات خالص
یا PTA است.
ادیومتری توسط ابزاری به نام ادیومتر یا شنوایی سنج انجام می شود.ادیومتری وسیله ی سنجش کمی و
کیفی سیستم شنوایی است که به وسیله ی آن می توان مجموع آزمایشات مربوط به سیستم شنوایی را
انجام داد.
کار این وسیله ایجاد سیگنال های صوتی با فرکانس های خالص و با شدت های متفاوت است که می توان با
کمک آن آستانه ی شنوایی هر فرد را در فرکانس بدست آورد.
در این آزمایش تن های خالص از طریق هدفونی که بر روی گوش بیمار قرار داده می شود، به بیمار ارائه می
شود و آستانه ی شنوایی در هر فرکانس و برای هر گوش به طور جداگانه بدست می آید.
ادیومتری
ادیومتری با صدای خالص چیست ؟
ادیومتری، روش های متعدد و کاملا مختلفی دارد. در این میان «شنوایی سنجی با تون خالص» و یا به
انگلیسی (Pure-Tone Audiometry (PTA به عنوان متداول ترین روش در شنوایی سنجی بالینی محسوب می
گردد. در این روش صداهایی با فرکانس های مختلف به فرد داده و آستانه های شنوایی تعیین شده برای
انتقال هوایی و استخواهی به صورت جداگانه اندازه گیری می گردد. نتیجه ی این امر خطوط ممتد و نقطه
چینی است که روی کاغذ نشان داده می شود که به آن ادیوگرام می گویند.
ایراد این روش این است که اگرچه با این روش می توان نوع، میزان، شکل، یک طرفه و یا دوطرفه بودن و نیز
قرینگی کم شنوایی را مشخص نمود، اما این روش نمی تواند علت بروز کم شنوایی را تشخیص دهد.
ادیوگرام چیست؟
همان گونه که اشاره کردیم، نتیجه آزمایش شنوایی در قالب ادیوگرام ثبت می شود. اگر به ادیوگرام نگاهی
بیندازید شاید در نگاه اول از آن سردرنیاورید. اما ادیوگرام بسیار ساده است. ادیوگرام دارای دو ستون است که
ستون عمودی، شدت صوت را بر حسب دسی بل (dB) نشان می دهد. نیازی به گفتن این نکته نیست که
هرچه شخص بتواند با شدت صوت کمتر صدا را بشنود، قدرت شنوایی قوی تری دارد.
در این ستون، عدد صفر نشان دهنده حداقل شدت صوتی است که بیش از نیمی از افراد نرمال می توانند
بشنوند. بدین معنا که اگر کسی بتواند یک فرکانس مفروض را در ۱۰ دسی بل بشوند، یعنی این شخص می
تواند آن فرکانس را بهتر از یک فرد میانگین بشنود. با توجه به موارد ذکر شده، باید اظهار داریم که اگر آستانه
شنوایی شما زیر ۲۵ دسی بل باشد، شنوایی شما نرمال است.
ستون های افقی نیز فرکانس های به کار رفته را نشان می دهد. معمولا ۷ فرکانس در میان ۲۵۰ تا ۸۰۰۰ هرتز
که بیشتر با آن سروکار داریم، در این تست مورد ارزیابی قرار می گیرد.
ادیومتری با محرک گفتاری چگونه است ؟
روش دیگری که بسیار به کار می رود، ادیومتری با محرکات گفتاری است. با این روش شنوایی شناس
می تواند تشخیص بدهد که فرد از لحاظ توانایی در برقراری ارتباطات کلامی در چه سطحی قرار دارد.
نکته مهم دیگر که درباره شنوایی انسان قابل اهمیت است، فرکانس یا بسامد می باشد. اکثر شنوایی
سنجی ها در فرکانس بین ۲۵۰ تا ۸۰۰۰ هرتز که محدوده اصلی شنوایی انسان است، انجام می گردد.
شنوایی شناسان نتایج آزمون فرکانس را در کنار سایر آزمون ها گذاشته و بدین صورت برآورد دقیقی از علت کم
شنوایی فرد و نیز نحوه درمان آن حاصل خواهد گردید.
اتوسکوپ
لازم به ذکر است که آزمون شنوایی سنجی با محرک گفتاری (به انگلیسی: Speech audiometry) شامل دو
بخش زیر است:
بخش اول) آستانه درک گفتار: آستانه درک گفتار (به انگلیسی: Speech reception threshold) که به طور
مخفف آن را SRT می خوانند، سطحی است که در آن یک فرد شنونده می بایست بتواند ۵۰ درصد کلمات یک
لیست از کلمه های دوسیلابی مشخص را تکرار نماید.
بخش دوم) توانایی تفکیک گفتار: تشخیص توانایی تفکیک گفتار (به انگلیسی: Speech Discrimination
Score) یا به صورت مخفف SDS با استفاده از یک لیست متشکل از کلمه های تک سیلابی و با شدت معادل
۴۰ هرتز و یا بیشتر صورت می پذیرد. افراد طبیعی در این تست، می توانند ۹۵ تا ۱۰۰ درصد این کلمات را به
درستی تکرار نمایند. اما بیماران مبتلا به کاهش شنوایی عصبی و یا مرکب، ممکن است که در تکرار اکثر این
کلمات دچار مشکل گردند.
میزان کاهش شنوایی چگونه محاسبه می گردد؟ چگونه باید ادیوگرام را بخوانیم؟
برای این که میزان کاهش شنوایی محاسبه گردد، باید میانگین شنوایی را برای فرکانس های ۵۰۰، ۱۰۰۰ و نیز
۲۰۰۰ هرتز را محاسبه نمود. در حد آستانه شنوایی، انتقال هوایی و استخوانی را اندازه گیری نموده و انتقال
هوایی را به صورت خط ممتد و انتقال استخوانی را به شکل نقطه چین و اندکی بالاتر از انتقال هوایی ترسیم
می نمایند. هم چنین یادتان نرود که گوش راست را با رنگ قرمز و گوش چپ را با رنگ آبی نمایش می دهند.
وقتی شنوایی نرمال باشد، دو خط بر هم منطبق بوده و در نمودار هر دو بالای ۲۰ هرتز هستند.
اگر هردو زیر ۲۰ هرتز باشند. کاهش شنوایی از نوع عصبی است. اما اگر دو خط بیش از ۱۰ هرتز با هم فاصله
داشته باشند، کاهش شنوایی از نوع انتقالی است. در تصویر زیر می توانید یک نمونه ادیوگرام را مشاهده
فرمایید:
شنوایی سنجی در کودکان و نوزادان به چه صورت انجام می گردد؟
مسئله شنوایی سنجی در نوزادان و کودکان مسئله ای بسیار مهم و حیاتی است. چرا که کودکان و
شیرخوارگان در سن یادگیری قرار داشته و باید بتوانند کلمات را به خوبی فراگیرند. اگر کودکان قادر به یادگیری
طرز تلفظ صحیح کلمات نباشند، در آینده در گفتار و حرف زدن نیز دچار مشکل خواهند شد.
در زمینه شنوایی سنجی نوزادان، دقیق ترین و نیز قابل اعتمادترین روش، بررسی آستانه شنوایی با ارزیابی
پاسخ به تحریک ساقه مغز (به انگلیسی: Brain Stem evoked response) می باشد.
Audiometry
Audiometry (from Latin: audīre, “to hear” and metria, “to measure”) is a branch of audiology and the science of measuring hearing acuity for variations in sound intensity and pitch and for tonal purity, involving thresholds and differing frequencies.
Typically, audiometric tests determine a subject’s hearing levels with the help of an audiometer, but may also measure ability to discriminate between different sound intensities, recognize pitch, or distinguish speech from background noise.
Acoustic reflex and otoacoustic emissions may also be measured. Results of audiometric tests are used to diagnose hearing loss or diseases of the ear, and often make use of an audiogram.
History
The basic requirements of the field were to be able to produce a repeating sound, some way to attenuate the amplitude, a way to transmit the sound to the subject, and a means to record and interpret the subject’s responses to the test.
Mechanical “acuity meters” and tuning forks
For many years there were a desultory use of various devices capable of producing sounds of controlled intensity.
The first types were clock-like, giving off air-borne sound to the tubes of a stethoscope; the sound distributor head had a valve which could be gradually closed.
Another model used a tripped hammer to strike a metal rod and produce the testing sound; in another a tuning fork was struck. The first such measurement device for testing hearing was described by Wolke (1802).
Pure tone audiometry and audiograms
Following development of the induction coil in 1849 and audio transducers (telephone) in 1876, a variety of audiometers were invented in United States and overseas. These early audiometers were known as induction-coil audiometers due to…
-
Hughes 1879
-
Hartmann 1878
In 1885, Arthur Hartmann designed an “Auditory Chart” which included left and right ear tuning fork representation on the abscissa and percent of hearing along the ordinate.
In 1899, Carl E. Seashore Prof. of Psychology at U. Iowa, United States, introduced the audiometer as an instrument to measure the “keenness of hearing” whether in the laboratory, schoolroom, or office of the psychologist or aurist.
The instrument operated on a battery and presented a tone or a click; it had an attenuator set in a scale of 40 steps. His machine became the basis of the audiometers later manufactured at Western Electric.
-
Cordia C. Bunch 1919
The concept of a frequency versus sensitivity (amplitude) audiogram plot of human hearing sensitivity was conceived by German physicist Max Wien in 1903.
The first vacuum tube implementations, November 1919, two groups of researchers — K.L. Schaefer and G. Gruschke, B. Griessmann and H. Schwarzkopf — demonstrated before the Berlin Oto-logical Society two instruments designed to test hearing acuity.
Both were built with vacuum tubes. Their designs were characteristic of the two basic types of electronic circuits used in most electronic audio devices for the next two decades.
Neither of the two devices was developed commercially for some time, although the second was to be manufactured under the name “Otaudion.” The Western Electric 1A, developed by <who> was built in 1922 in the United States.
It was not until 1922 that otolaryngologist Dr. Edmund P. Fowler, and physicists Dr. Harvey Fletcher and Robert Wegel of Western Electric Co.
first employed frequency at octave intervals plotted along the abscissa and intensity downward along the ordinate as a degree of hearing loss. Fletcher et al. also coined the term “audiogram” at that time.
With further technologic advances, bone conduction testing capabilities became a standard component of all Western Electric audiometers by 1928.
Electrophysiologic audiometry
In 1967, Sohmer and Feinmesser were the first to publish ABRs recorded with surface electrodes in humans which showed that cochlear potentials could be obtained non-invasively.
Otoacoustic audiometry
In 1978, David Kemp reported that sound energy produced by the ear could be detected in the ear canal. The first commercial system for detecting and measuring OAEs was produced in 1988.